خانوم، سلطان احساسات، گفته بود تولدش 30 بهمنه. رابطه مون کم و بیش برقرار هَستَ. دیگه گذشت و گذشت. دو سه ماهی می شد رابطه مون یه کم کمرنگ تر شده بود و هفته ای یکی دو بار بیشتر پیام نمی دادیم. 30 بهمن رسید. (الان هم اسم دخترا رو با تاریخ تولدشون ذخیره می کنم، مثلا؛ رها، 2 آذر) بهش زنگ زدم. جواب که میده ولی مثل قبل چندان رابطه مون گرم نیست. تا گفتم تولدت مبارک ... دریغ از یک ثانیه تأخیر. سر ضرب. هموجا مستقیم، زد. بله، زد. یه وااااااای بلند و تیز از ته دل کشید و صاف زد زیر گریه. بِنِه بِی گِر. اولش ترسیدم نکنه بهش بر خورد، از ناراحتی گریه کرد. یادم رفته بود دختره احساساتیه رادیکاله. آب و روغن قاطی کرده بود. تُر و مُر تعطیل، طبق معمول. وسط اشک، لبخند و تو دل گریه، خوشحالی. می گفت به خدا از تو توقع نداشتم تولدمو تبریک بگی. الان داشتم گریه می کردم که چرا هیچکی از دوستام تولدم یادش نیست و زنگی نمی زنه. خیلی بامرامی. عاشقتم! نمردیم و یه نفر عاشق ما وو.

من هم همچین بدم نمی اومد همونجا بودم نوازشی چیزی انجام می دادم دختره آروم بگیره! راستی بهش الکی پَترات، گفتم به افتخار تولدت یه سفره تو اتاقم گذاشتم با کیک و شمع و اینا. (کیک و شمع و اینا پ بله) گفتم: از دور شمعا رو فوت کن! کلاً زبونش از این همه مرام من بند اومد بود و فوت هم نتونست بکنه. می گفت چقدر تو با احساسی!   آ آ آ آ  

من و احساس؟ گربه و عینک؟ سگ و لانچیکو؟ ولی خوب که فکرشو می کنم راست می گفت. دخترۀ احساساتی رو من تأثیر گذاشته بود ناجور. نگاه، ما انسان ها خواه ناخواه از اطرافیان خود تأثیر می گیریم. نرید با آدمای معتاد و خراب نچرخید. تأثیر پذیری دست خود آدم نیست. به هر حال، از همون روز به بعد دوباره رابطه مون گرم شد. پیش خودمون بمونه رابطه مون همچنان گرم و نزدیک ادامه داره. پس اگه میخای رابطه تون با دختری ماندگار بشه، یه بار یه تولدشو بهش تبریک بگو. تمومه. خواستی شرش رو بکنی بره پی کارش، روز تولدشو فراموش کن. یا مثل مورد اولی خود من یه دستشویی حسابی هم بکنی تو احساساتش، به جای تبریک تولد، نتیجه ای به مراتب بهتر خواهی گرفت. برای سایر خدمات ارتباطی مؤثر، خودم به عنوان مشاور رایگان در خدمتتون هستم. می تونید از تجارب ارزنده اینجانب در امورات مقدسی چون ارتباط با دختران استفاده بهینه ببرید، دختران را اسیر خود کرده یا فراری شان دهید.  

جاتون خالی، خدا نصیب شما هم بکنه ، یه وسواسی هم گیرمان اومد. همین مونده ورژن وسواسی اش، که با دعای خیر مردم و تلاش های بی وقفۀ خودم، این مهم هم تحقق یافت. دختره از اون وسواسی ها بود. که میرن وضو بگیرن، تا 60 بار وضو رو تکرار می کنن. میرن دستشویی دو سه ماه طولش میدن و همونجا اردوی سیاحتی راه می اندازن. عکس پروفایل واتس اپ منو دیده، بعد راست جلوی روم ایستاده داره میگه از روی سر و وضعت مشخصه که همیشه شلخته ای و بو میدی! یاالله برو خودتو بشور بینم. حالا خوبه من قبل از گرفتن اون عکس سه ساعت به تیپ خودم رسیده بودم. همین عتیقه، اسطورۀ بلامنازع بهداشت برام کادو فرستاد. یه کتاب بود: اهمیت بهداشت فردی! چند قالب صابون کچره ایرانی هم بود. از اون فله ای های بدون بسته بندی گه به حودت بزنی بوی خشتک میدی بعدش. شامپو صدر صحت. لیف حموم. پودر بدن، روغن بچه از این جعبه آبی ها. ژیلت، مسواک و خمیر دندون و یه چند چیز دیگه که یادش رفته بود بفرسته یا دستش نرسیده بود. اغراق کردم ولی خداییش صابون چنگی فله ای که بوی پرمنگنات پتاسیم میده و روغن بچه فرستاده بود.

اینم از این. شما هم یه دو تا تجربه از تجربه های گرانبهای اینجوری خودتون رو بی زحمت در اختیار ما قرار هُدِی. الانه که همه بگن ما که از این تجربیات نداشتیم و نداریم. ما هم باور اَکُنیم.